zaterdag 22 november 2014

Heidekoeien in het wild.

De meesten van jullie weten wel dat ik de heidekoeien op het Wekeromse Zand heb bestudeerd. En dan voornamelijk het gedrag van dit kleine koeienras. Ik vind deze koeien dan ook geweldig. En ben een grote fan van deze kleine zwart-witte of bruin-witte taaie donders. Gisteren had ik iets leuks meegemaakt en daar wil ik dit blog aan besteden.



mist over de akkers.

Gisteren hadden we de eerste nachtvorst van het jaar en om mooie foto's van berijpte planten te maken, ben ik vroeg mijn bed uitgegaan.

Ik liep dus al bij het ochtendkrieken op het Zand, zoals ik dat altijd zeg.


De zon kwam prachtig op en gaf mooi licht over het gebied.

De bevroren en berijpte planten waren prachtig om te zien.


Witte heide  en een Distel rozet, volgend jaar groeit hier weer een plant uit die gaat bloeien.


Door de rijp op de planten vallen nu alle uitsteeksels, doorns, nerven en kartels op. Dat geeft een mooie diepte .


besuikerde brandnetel

Verder gelopen kwam ik bij eeen poeltje aan en probeerde ik de lichtharpen  op de foto vast te leggen.

 Lichtharpen zijn de zonnestralen die je ziet wanneer de zon door de bomen schijnt en wanneer het een beetje heiig is.

Op het zand liggen ook verschillende stronken te wachten tot ze door zwammen verpulverd zijn. Maar voor het zover is kunnen wij  nog mooi van hun silhouetten genieten.






Het licht was echt prachtig deze ochtend.


Er waren nog heel wat paddestoelen, die een mooie poedersuikerlaag gekregen hadden.
Wanneer de zonnestralen warmer werden bleef er van het witte poeder weinig over.



Maar nu weer terug naar de heide koeien.
Toen ik die richting uitliep hoorde ik een koe luid loeien, maar ik kon niet goed horen waar dat vandaan kwam.
Ik heb eerst nog een bakje koffie gedronken bij de stieren weide. Daar staat een bankje met, en dat vind ik tenminste, het mooiste uitzicht van heel Nederland. Naar achteren de weide met de heidekoeien, voor je de wei met de heidestieren. En schuin daar achter het zicht op het zand van Wekerom, met hele oude douglassparren en mooie beuken die alle ruimte krijgen om een kroon te ontwikkelen.
Zo'n tapijtje wil ik ook wel in mijn woonkamer, de mooiste kleuren combi.
Deze stier bleef mij maar in de gaten houden, terwijl hij ondertussen zijn bek bleef aflikken. Dat is nog lastig te fotograferen, want ik drukte telkens te laat af, dan had hij zijn tong net weer in zijn bek. 
Maar het is me toch nog gelukt.


 

Het had hem in ieder geval goed gesmaakt.

vier op een rij.

Hier komen de dames in de verte al grazend het bos uitgelopen. Maar nu waren de kalfjes nog zoek, die liepen er niet bij.


Terwijl ik mijn koffie dronk hoorde ik het geloei nog steeds doorgaan, en ik kreeg het gevoel dat er iets ernstigs aan de hand was. Het was geen prettig geluid zo over de stille heide. 
Dus ik ben maar weer op pad gegaan en probeerde erachter te komen waar het geluid precies vandaan kwam.

mooi doorkijkje




Moeder koe was ongedurig aan het heen en weer lopen, terwijl ze hard aan het loeien was. zie ook deze link van het filmpje:  moederkoe aan het loeien

Ze bleef ook maar in de richting van het bos en de bomen kijken. Net of daar iets niet goed was. Ik snapte het niet en besloot daarom de richting in te lopen waar zij naar zat te kijken.

Het betoverde bos, wat zat hier verborgen.

 De zon zorgde voor de extra gouden kleur van deze larix, nog even en hij raakt zijn naalden kwijt. Om in het voorjaar weer te beginnen met frisgroene toefjes.

 Hier zijn de laatste weken, de bomen gekapt, en ik was bang voor hele lege plekken in het bos.
Maar ik moet eerlijk toegeven dat het opgeknapt is. Er is meer licht gekomen en er kunnen weer nieuwe planten groeien die niet van een donker bos houden.
Dat is weer goed voor de biodiversiteit. Meer soorten in het gebied.



 Hier kwam ik bij de rand van het bos aan, met links een Reuze Zilverspar, Abies Grandis (een naaldbehoudende Amerikaanse soort, die vaak aangeplant wordt voor houtopbrengst) en aan de rechterkant een kleurrijke Japanse Lariks  (Lariks Keampferi)  
Deze kunnen nog even, want ze kunnen wel
60 meter hoog worden.
Goed te gebruiken voor planken om schuurtjes te bouwen.


Een mooi beukelaantje, maar ondertussen ben ik er nog steeds niet achter waarom moe koe zo loeit.

Op het weiland zag ik deze buizerd wegvliegen.
 Aan de rand van het bos vind ik het meestal wat saaier om te wandelen, maar vandaag hadden twee buizerds en een torenvalkje de boel wat spannender gemaakt. De buizerds waren elkaar aan het volgen om in de houtwal in de bomen te gaan zitten, En de torenvalk spiedde al biddend naar een muisje, en zij had geluk. De buit was binnen.
En lekker dat het hout  ruikt, zo bij elkaar gestapeld geeft het extra geur af.

Niet op klimmen, maar dat staat er ook met
 koeienletters op.

Doorkijkje tussen  de houtstammen door.

De houtproduktie is nog volop aan de gang in het bos. In de verte hoor je geluid van allerlei activiteiten om dan af te sluiten met het gekraak van een geoogste boom. Overal staan ook bordjes om de mensen te informeren. Die heb ik maar niet op de foto gezet. Maar met zo'n bos hout hoef je niet bang te zijn om het van de winter koud te krijgen. Zou je denken. Maar dit hout moet nog minimaal een jaar drogen voordat het verwerkt kan worden voor schuren, meubels en andere houten voorwerpen.

En ja hoor, Toen zag ik wat er aan de hand was. De jongste telgen van de heidekoeien waren met z'n tweeën op stap. Helemaal onder het toezicht van moeder koe vandaan.




Ze kwamen op hun gemakje aangedrenteld. Het zijn toch ook net kinderen. Zich van geen kwaad bewust en ondertussen zitten de ouders in de rats.




En deze boefjes die op hun dooie akkertje een nieuw heideveldje hebben verkend. Ach ja, het gras is altijd groener bij de buren. Gelukkig kunnen ze niet verder weg lopen, het gebied is helemaal omheind.




nog even een sanitaire tussenstop.

En dan weer terug naar huis toe, zie filmpje hieronder.


Was al die heisa nu nodig, ik ben er toch weer.

En ineens waren ze weer thuis. Ik was ze kwijtgeraakt en moest via het pad teruglopen. Maar zij zijn dwars door het bos gebanjerd en langs alle struiken en bomen gelopen. Ze wisten de weg naar huis nog precies. Ze zijn echt niet gek.


En moeder koe was weer tevreden, want nu kon het kleintje even drinken.

Alles weer rustig daar in het bos van de heidekoeien, dacht ik.
Toen ik terug naar mijn auto liep hoorde ik haar alweer loeien en de anderen van de kudde loeiden terug. Wat bleek nou, die ondeugden waren weer op pad gegaan, naar dat lekkere malse groene gras. En nu met een derde medeplichtige  erbij.  Ze zijn zelfs betrapt bij de parkeerplaats. Zover zijn ze al weggelopen. Ik vind dat wel leuk, er moet wel wat bij zitten. Een beetje rebels zijn hoort bij puberen.
En weer schoorvoetend naar huis terug. (foto Remco Oosterkamp sr.beheerder Geldersch Landschap & Kasteelen.)

Er komt een tijd dat ze niet meer onder het draad door passen, dan moeten ze verplicht in de afrastering blijven. Zouden ze daar dan nog genoegen mee nemen? Of schrijf ik ze nu te veel menselijke karaktertrekjes toe. 

Een ding is zeker, ik blijf van ze genieten. Zo eventjes weg uit de dagelijkse sleur en lekker wandelen op het Zand. En saai is het nooit, niet voor mij tenminste.


Bedankt voor het lezen van mijn eerste blog. 
Alle begin is moeilijk, dus schroom niet om adviezen te geven.